Zon, stress en slapeloze greenkeepers

ARTIKEL MARKT & ACTUEEL

Lee Lennox, dinsdag 2 september 2025

291 sec

Achter de schermen bij de Stippelberg Open ProGolf Tour 2025

Hoofdgreenkeeper Lee Lennox heeft onderstaand verslag gemaakt van de inspanningen van zijn team op de Stippelberg voor en tijdens de Open ProGolf Tour van dit jaar. Het geeft een mooi inkijkje in het werk en de passie van greenkeepers.


Ons derde jaar als gastheer, en voor de meeste golfers betekent de Stippelberg Open een week met strakke fairways, egaal rollende greens en perfect onderhouden bunkers. Wat zij zien is rust en orde. Wat zij níet zien, zijn weken vol zweet, chaos en pure passie die dit allemaal mogelijk maken. Dit jaar kreeg Golfbaan Stippelberg opnieuw extreme omstandigheden van Moeder Natuur voorgeschoteld. Waar 2024 nog bol stond van de regen, sloeg 2025 de andere kant uit: stofwolken, gebarsten grond en een voorjaar dat maar geen genade kende.

Een seizoen zonder lente?

Maart gaf ons valse hoop. Normaal gesproken is de lente hét moment voor wortel- en bladgroei: stabiele regen, koele nachten en net genoeg warmte overdag. Maar dit jaar? Bijna niets. Toen april begon, stond het gras in Bakel al onder druk.
Ter vergelijking keek ik naar 2018, tot nu toe het droogste jaar dat ik me herinner in Nederland:
• 2018 (maart - juli): 188 mm regen verdeeld over 87 dagen.
• 2025 (maart - juli): 169 mm regen over 80 dagen - nóg minder water!

De grootste daghoeveelheid in 2018 was 30 mm, in 2025 slechts 15 mm. Geen grote stortbuien dus, alleen kleine buitjes die onze greenkeepers valse hoop gaven.
Ook de temperaturen lieten hetzelfde beeld zien: beide jaren piekten op 36 °C in de zomer. In 2018 kenden we nog een late winterdip van -7,7 °C, terwijl 2025 niet lager kwam dan -3,3 °C. Daardoor ging de baan van een milde winter direct naar hittestress, zonder het gebruikelijke 'lentevenster'.

Met koude nachten onder de 10 °C en extreme dagpieken raakte het gras gevangen tussen twee kwaden. Door de koude bodemtemperatuur bleef de groeipotentie laag, terwijl overdag vocht razendsnel verdampte. Het gras kon nauwelijks herstellen van de winter en de belasting van het vorige seizoen. Het resultaat? We sloegen de lente volledig over en doken rechtstreeks een extreme zomer in. Het leek alsof vocht sneller verdampte dan we het in de grond konden krijgen. Voor een baan die al op het minimum draaide, was dat een haast onmogelijke inhaalslag.

Dus ja, het was een lang, droog begin van het jaar. Veel handmatig water geven, kale plekken doorzaaien, en voortdurend storingen in de beregening oplossen. Het team liep erbij met bezwete shirts en gebruinde huidskleur. En toch: die droge look paste eigenlijk wel bij Stippelberg - een natuurlijke baan die zijn omgeving weerspiegelt. Golf zoals het altijd bedoeld is.

Greenkeeping: vakmanschap en chaos

Golf wacht niet op beter weer, en wij evenmin. In de weken voor de Stippelberg Open kregen we al meer dan genoeg hoofdpijn te verwerken. Het team bestond uit een mix van nieuwkomers en ervaren krachten, en iedereen stroopte de mouwen op. Lange dagen, werken in de hitte, maar met tomeloze energie. Want de weersomstandigheden gaven ons geen enkele speling. Alsof de machines voelden wat er op het spel stond, besloten ze juist nu dwars te liggen. Fairwaymaaiers vielen uit, messen van de greensmaaier braken, gators startten niet en er waren belachelijk veel lekke banden. En dat allemaal midden in de bouwvakvakantie!

Zelfs tijdens de toernooiweek hield het niet op: de apronmaaier begaf het, twee fairwaymaaiers startten niet op verschillende dagen, en de bunkerbike trok voren in plaats van zand glad te maken. Dankzij snel ingrijpen en teamwork werden de problemen telkens opgelost. En dan was er nog mijn eigen blunder: na de eerste speeldag reed ik naar Breda (97 km verderop) met de sleutels van een gator in mijn zak. Dat kostte het team die avond een transporter voor het harken van bunkers - oeps!

'Dit is niet normaal, je bent gek', zei mijn vrouw. Ze had helemaal gelijk

Vader zijn geeft een nieuwe dimensie aan toernooivoorbereiding. Stiekem naar huis rijden om mijn dochter welterusten te zeggen, was elke kilometer waard. Zij merkte nauwelijks dat ik er was geweest, maar voor mij was het het mooiste uur van de week. De wekker ging weer om 02.00 uur voor de terugrit. 'Dit is niet normaal, je bent gek', zei mijn vrouw. Ze had helemaal gelijk. Dank aan onze collega's Rob en zijn monteurs Jorg en Bart voor het regelen van extra machines en transport. En aan De Enk, die op zondagmorgen storingen oploste en transport verzorgde. Zonder hen lagen er nu nog steeds klussen te wachten.

Toernooiweek: de routine achter de rust

Voor spelers en bezoekers voelt de Stippelberg Open vlekkeloos en bijna moeiteloos aan. Voor ons is het allesbehalve dat. De dagen begonnen pijnlijk vroeg. Om 05.00 uur sharp stond het team buiten, wat betekende dat sommigen al om 03.00 uur arriveerden om alles klaar te zetten. Machines checken, gators laden, taken verdelen. In het donker gingen we op pad: één team vanaf hole 1, het andere vanaf hole 10. Zo was de baan volledig speelklaar voor de eerste afslag om 07.30 uur.

Wat de professionals niet zagen: koffie die snel werd weggewerkt, machines die het begaven en in recordtijd gerepareerd werden, metingen op de greens bij zonsopgang, en de vermoeide gezichten van het team. 's Middags nam de avonddienst het over. Zodra via WhatsApp duidelijk was dat de spelers ver genoeg vooruit waren, begonnen we opnieuw: fairways maaien, tees schoonmaken, bunkers harken, handmatig water geven om de greens elke dag harder en sneller te maken. De nachten waren vreemd sereen vergeleken met de ochtenden. Onder het licht van de koplampen maaien terwijl de zon achter de heide wegzakte, gaf de baan een bijna spookachtige sfeer. Het voelde als een totaal andere plek dan 's morgens bij zonsopgang.

Vermoeidheid, lachen en hallucinaties

Na drie dagen stond vermoeidheid op ieders gezicht. Twee à drie uur slaap per nacht hakt erin. Toen begonnen de grappige, maar ook zorgelijke verhalen binnen te druppelen. Een collega vertelde dat hij op weg naar het werk de witte strepen op de snelweg aanzag voor maairanden en zijn auto stuurde alsof hij een maaier recht moest houden. Een ander dacht onderweg naar huis dat de lichten van een kanaalboot een vrachtwagen waren die recht op hem afkwam. Weer anderen zagen dingen in het donker die er helemaal niet waren. We lachten er samen om bij de koffie, maar het liet zien hoe ver iedereen ging. Passie, ja - maar ook over grenzen heen. Toch gaf niemand op. Zelfs met slaapgebrek en defecte machines stond het team er bij zonsopgang én zonsondergang. Elke dag opnieuw: bunkers harken, greens en fairways maaien, holes verplaatsen. Het was een test van vakmanschap én karakter.

Een ProGolf Tour organiseren draait niet alleen om een mooie baan presenteren. Het gaat om het beheersen van chaos zodat golfers en bezoekers alleen rust ervaren

Het grotere plaatje

Een ProGolf Tour organiseren draait niet alleen om een mooie baan presenteren. Het gaat om het beheersen van chaos zodat golfers en bezoekers alleen rust ervaren. Achter de glimlach en de stilte zat een week van stress, improvisatie en doorzettingsvermogen.
En het werkte. De baan stond er prachtig bij. Het toernooi verliep soepel. De professionals hadden niets dan lof. Maar het echte verhaal stond niet in de scorekaarten of de metingen van de greens. Het stond in de gezichten van het team: moe, holle ogen, maar trots. Trots dat ze het geflikt hadden, trots deel te zijn van iets groters, en trots dat passie altijd wint van vermoeidheid.

Greenkeeping is niet zomaar gras maaien. Het is streven naar perfectie in omstandigheden die zelden meewerken

De menselijke kant van greenkeeping

Toen ik na afloop nog één keer naar Breda reed, dacht ik na over wat dit allemaal betekent. Greenkeeping is niet zomaar gras maaien. Het is streven naar perfectie in omstandigheden die zelden meewerken. Het is omgaan met storingen, slechte weersvoorspellingen, negatieve opmerkingen en ochtenden met slaperige ogen. Het is balanceren tussen professionaliteit, familie, vermoeidheid en trots. En wanneer de spelers afslaan en een prachtig decor zien, zullen ze nooit weten hoeveel zweet, stress en slapeloosheid daarin zat. Dat is prima, want dat is ons vak. Voor mijn team, nieuw en ervaren, moe maar toegewijd, was het een week om nooit te vergeten. Een week vol zon, stress en slapeloze nachten. Maar bovenal: een week vol passie.

Dank en waardering • Ben (Stippelberg) • Aloys (Stippelberg) • Herbert (Stippelberg) • Antoon (PSV) • Sjaj (Stippelberg) • Shijla (Stippelberg) • Lesley (Stippelberg) • Frank (Grevelingenhout) • Zach (Grevelingenhout) - nu officieel bij alle drie de edities aanwezig, en vast ook bij nummer vier! Dank aan De Enk en hun team voor de steun, en aan alle vrijwilligers wiens harde werk deze week mogelijk maakte. En tot slot Dorine: zonder haar inzet en organisatie was dit toernooi simpelweg niet doorgegaan.

Cijfers: wat bereikten we op de greens? • Stimp: van 9,5 naar 10,5 • Vochtpercentage: van 21,9% naar 18,5% • Clegg-meter: 107 over drie dagen • Hole-out test: 10/10 putts vanaf 2 meter We behaalden ons doel en deden het zelfs beter dan vorig jaar.

De Enk Groen & Golf B.V.

LOGIN   met je e-mailadres om te reageren.

REACTIES

Er zijn nog geen reacties.

tip de redactie